Coaching metodą budowania dobrej relacji nauczyciel - rodzic

              Coaching to w najprostszym ujęciu rozmowa lub seria rozmów o charakterze rozwojowym  jednej osoby z drugą. W tym przypadku nauczyciela z rodzicami.
Osoba występująca w roli coacha zmierza do takiego ukształtowania rozmowy, która przyniesie korzyści drugiej osobie (rodzicowi) w sposób nawiązujący do procesów uczenia się i rozwoju. Jest formą wsparcia w tej sytuacji rodziców w procesie wychowawczym.

            Nauczyciel spotyka się na co dzień z różnymi sytuacjami. Uczniowie nie zawsze zachowują się zgodnie z  normami społecznymi. Jeżeli działania wychowawcze nie wystarczają sięgamy po wsparcie rodziców.

   Trzeba mieć świadomość tego, że rodzice różnie zareagują na zastrzeżenia wobec dziecka. Może to być spowodowane wieloma czynnikami.  Niekiedy rodzice są zmęczeni własna bezradnością, niekiedy przyzwyczajeni do niestandardowych zachowań dziecka i uważający je za coś normalnego.

Niektórzy patrzą na swoje dzieci przez pryzmat ideału. Wtedy nauczyciel ma trudne zadanie ponieważ takie myślenie  rodzica przeradza się w roszczenie lub agresję, niekiedy we wstyd,       co skutkuje m.in. unikaniem kontaktu ze szkołą.
Oczywiście są też rodzice, którzy chętnie podejmują się współpracy z wychowawcą.

Nauczyciel musi zaakceptować uczucia i emocje zarówno swoje jak i rodziców.
 Każda reakcja, zachowanie także negatywne niesie nam pozytywną intencję.
 

                                        Jak przygotować się i przeprowadzić rozmowę z rodzicem ?
 

• Pamiętajmy, że to my jesteśmy gospodarzami, oczekujemy na naszych gości.
• Trzeba przygotować się zarówno merytorycznie jak i mentalnie. Zachować spokój.
• Ważna jest aranżacja  przestrzeni do rozmowy. Trzeba przygotować spokojne miejsce.   Nie może to być korytarz .
• Nie należy też rozmawiać na stojąco, ani zza biurka.
• Jeżeli chcemy , aby rodzic został na rozmowę po zebraniu, komunikujemy to dyskretnie.
• Prosimy rodzica, aby usiadł – jest to ważny element skutecznego dialogu.
• Nawet jeśli sprawa jest bardzo trudna, pamiętaj, że do każdego rodzica należy zwracać się spokojnie, z zachowaniem wszelkich zasad dobrego wychowania i z szacunkiem              (w każdej sytuacji jesteście partnerami).
• Rzeczowo przedstawiamy problem. Jeśli to rodzic przychodzi do nas z problemem, aktywnie słuchamy.
• Wysłuchajmy ze spokojem, co ma nam do powiedzenia, nie przerywajmy wypowiedzi. Rodzic będzie oczekiwał od nas zrozumienia.
•  Gdy poczujemy zdenerwowanie, nie reagujmy gwałtownie tylko życzliwie, mówiąc np. „Spokojnie, chcę pana wysłuchać, proszę o zaufanie, chcę pomóc”.
• W trakcie wypowiedzi rodzica wyrażajmy swoje zainteresowanie przez chociażby potakiwanie głową. Zaniepokojony rodzic musi otrzymać od nas informację, że rozumiemy, o czym mówi.
• Odzwierciedlajmy jego wypowiedzi, np. „Przepraszam, ale chcę się upewnić, czy dobrze pana rozumiem…”, „Nie wiem, czy dobrze zrozumiałam, ale czy chodzi panu o…”, „Z tego, co pan mówi rozumiem, że…”.
• Kolejnym etapem rozmowy jest odzwierciedlenie uczuć. W wypowiedzi zwrócić należy uwagę na emocje naszego rozmówcy, np. „Widzę, że jest pan bardzo zdenerwowany”, „Słyszę niepokój w pana głosie”, „Widzę smutek na pani twarzy”.
• Jeżeli dotrwamy do tego momentu, będzie nam już łatwiej rozmawiać z rodzicem, ponieważ wyrzucił z siebie niepotrzebne emocje i poczuł nasze wsparcie.                                 To jest klucz do porozumienia.
• Doceniajmy  starania rodzica, dostrzeżmy pozytywne cechy ucznia.
• Unikajmy narzekania i osądzania rodziców.
• Przedstawmy nasze propozycje współpracy i pomocy, nigdy nie dawajmy „złotych rad” .

        
Aby się jednak trzymać tych zasad, należy uświadomić  sobie swoje emocje i dostrzec własny wpływ na sytuację. Osiągnięcie stanu, w którym zachowujący się niewłaściwie rodzic będzie po prostu zagubionym partnerem w rozmowie, wymagającym naszej pomocy, to najwyższy stopień wtajemniczenia. W końcu niemili lub agresywni wobec nas rodzice najczęściej nie kierują negatywnych emocji do nas personalnie, tylko do kogoś, kogo rozpoznają jako anonimowego funkcjonariusza systemu oświaty. Łatwo też zapominają, że odpowiedzialne za rozmowę i jej skutki są obie strony, a ich rozmówcą jest czujący człowiek.

Jak im to przypomnieć?  Za wszelką cenę należy  zachować spokój i okazać  zrozumienie.         Ale jak się na to zdobyć , gdy narasta w nas złość i poczucie niesprawiedliwości?
Odpowiedź na to pytanie jest bardzo złożoną kwestią i nie dla wszystkich istnieje jednakowa recepta.[1]
 
 
 
Bibliografia:

1. Garstka T.: „Zasady prowadzenia rozmów z rodzicami. Poradnik dla nauczycieli”, Warszawa, Raabe
2. www.orke.pl
3. www.leon-konkursy.pl/blog

 
 


[1] https://orke.pl/blog/zasady-komunikacji-z-rodzicami-uczniow/